Το Μακροχώρι αποτελεί σήμερα μια μεγάλη αστική ενότητα του 
δυτικού άκρου της Κων/πολης και έχει πάνω απο 300,000 
κατοίκους. Κάποτε η ιστορική κοινότητα του αποτελούσε ζωντανό 
παράδειγμα ύπαρξης. Σήμερα παρ'ολα αυτά έχει μετατραπεί σαν 
εναλλακτικό πόλο για ψώνια, αφού ανοίγουν συνέχεια εμπορικά 
κέντρα και επίσης συγκεντρώνονται πολλές εταιρίες στην ευρύτερη 
περιοχή του δίνοντας ευκαιρίες σε πολύ κόσμο για δουλιά και ζωή.

Το κέντρο της περιοχής είναι πολύβουο. Παρ'ολα αυτά υπάρχουν 
πράγματα που μπορείτε να κάνετε όπως βόλτα στην τοπική αγορά 
που είναι πολύ καλή καθώς και περπάτημα στους
αρκετούς πεζόδρομους που έχουν φτιαχτεί τα τελευταία 
χρόνια.
Για ποτό και φαγητό μπορείτε να επιλέξετε ή τα μεγάλα 
εμπορικά κέντρα της περιοχής καθώς και την παραλιακή 
ζώνη που συγκεντρώνει πολλά μαγαζιά για όλα τα γούστα 
και πορτοφόλια.                                                                  ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ, ΣΚΑΡΤΣΙΑΡΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

 ΣΚΑΡΤΣΙΑΡΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

"Το σπιτικό της η Λωξάντρα το θεμέλιωσε στο Μακροχώρι - ένα προάστιο ανάμεσα στον Άι - Στέφανο και στο Επταπύργιο, πάνω στα γαλανά νερά της Προποντίδας."

Λωξάντρα, Μαρία Ιορδανίδου

Άρτεμις Τσάτσου

"Το Μακροχώρι της Προποντίδας - όπου γεννήθηκα από μητέρα και πατέρα Χιώτες -είναι το Ρωμαϊκό Septimum, το Βυζαντινό ΄Εβδομον, το "Μακρόν Χωρίον που εκτείνεται σε μήκος πάνω στη θάλασσα της  Προποντίδας από Ανατολάς προς Δυσμάς".

     Στη λαϊκή γλώσσα έγινε Μακροχώρι, στην Ευρωπαϊκή διατύπωση (ελληνοτουρκικά) Makri-koy, χωριό (τουρκικό) κι έτσι το γράφουνε όλα τα επίσημα έντυπα αρχίζοντας από τις τεράστιες ταμπέλες του σιδηροδρομικού μας σταθμού, απ'όπου περνούσε και κάποτε στάθμευε το Orient-Express, Constantinople - Vienne - Paris.

     Κι αυτό ως το 1923, τότε που η τουρκική Δημοκρατία του Μουσταφά Κεμάλ το μετονόμασε σε Bakir-Koy.

     Το Έβδομο χτίστηκε το 324 από το Μεγάλο Κωνσταντίνο.

     Απέχει επτά βυζαντινά μίλια από την αφετηρία της Εγνατίας οδού, όπου η Αγια-Σοφιά, που συνδέει την Παλαιά και τη Νέα Ρώμη.

     Έχει λιμάνι με προκυμαία βυζαντινή και το διασχίζει η πλακωτή λεωφόρος, το τμήμα της Εγνατίας Οδού, που λιθόστρωσε ο Ιουστινιανός με πλάκες πλατιές, ώστε άνετα να περνούν δυο αμάξια. Σήμερα λέγεται Ιστανμπούλ Ντζαντεσί και είναι ο βασικός δρόμος του Μακροχωριού, που το συνδέι με την πρωτεύουσα.

     Σαν νεότερο χωριό το Μακροχώρι αναστήθηκε το 1780, γύρω στα ερείπια της Βυζαντινής μονής του Αη-Παντελεήμονα, περιστοιχισμένης με το αγίασμα και την εικόνα του Αγίου.

     Τότε, δέκα οικογένειες από το Καρπενήσι και τα Άγραφα, κυνηγημένες από τους ληστές του Αλή-Πασά, πήραν το έχει τους και μετανάστεψαν, καταφεύγοντας στο Σουλτάνο, που πολεμούσε τον Αλή.

     Στην Πόλη, διάλεξαν την περιοχή της Μονής σαν καλλιεργήσιμη και παραθαλάσσια και αγόρασαν απ'την Κυβέρνηση χωράφια σε μεγάλες εκτάσεις, που έγιναν πλούσιοι και γόνιμοι αγροί και αμπέλια:Ήταν ονομαστά τα λαχανικά και τα ποικίλα σταφύλια του Μακροχωριού της εποχής μου.

     Μετά το 1821 έρχονται Επτανησιώτες, Ιθακήσιο. Το 1817 Φαναριώτες που τα παοδιά τους  είχαν σπουδάσει στο Παρίσι και πολλι απ'αυτούς είχαν μεγάλες θέσεις κοντά στους Σουλτάνους (γιατροί) και στις δημόσιες υπηρεσίες.

     Όπως γράφει στο βιβλίο της το 1951 η διευθύντρια του "Παρθεναγωγείου της Ελληνικής ορθοδόξου κοινότητος Μακροχωρίου" (1903-1907) Αθηνά Γαϊτάνου Γιαννιού Το πνευματκό Μακροχώρι του καιρού μου:"Τα 3/5 των κατοίκων του Μακροχωριού είναι ομογενείς, το 1/5 Τούρκοι και το άλλο 1/5 Αρμένιοι και Ευρωπαίοι".

     Στις 6 του Δεκέμβρη 1870 έγιναν τα εγκαίνια της σιδηροδρομικής συγκοινωνίας του Μακροχωριού με το Σιρκετζί της πρωτεύουσας σε 36 λεπτά και θυμάμαι πως κάθε τόσο έφερναν καινούρια βαγόνια με αφάνταστα κομφόρ για την εποχή και εντελώς ευρωπαϊκή πολυτέλεια.

      Με το τραίνο αυτό με συχνότατες διαδρομές και αυστηρό δρομολόγιο πήγαιναν οι άνδρες στις δουλειές τους, οι γυναίκες στα καταστήματα στην Πόλη και το Πέραν για τα ψώνια και τα λούσα τους, τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, στα σχολεία του Πέραν:Ζάππειο, Ζωγράφειο, Λύκειο Χατζηχρήστου και του Φαναριού:Μεγάλη του Γένους Σχολή, Ιωακείμειο...

      Κατά το 1832 το Μκροχώρι είχε κοινό σχολείο στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου ως το 1865, οπότε τα μαθήματα διακόπτονται λόγω της χολέρας. Το 1868-70, που ξανανοίγει το σχολείο, χωρίζονται σε αρρεναγωγείο με τριτάξιο αλληλοδιδακτικό και παρθεναγωγείο χωριστά.

      Παράλληλα με το κοινοτικό νηπιαγωγείο στο Μακροχώρι λειτουργούσαν και μικρά ιδιωτικά σχολεία όπως της "Κυρίας Πελαγίας"(1885-1919) όπου φοίτησα κι εγώ και κει έμαθα τα πρώτα γράμματα."

                                                                                                                                       Πόλη, αγάπη μου, Ελένη Χαλκούση