Η Πλατεία Ταξίμ ή Τακσίμ αποτελεί τμήμα της συνοικίας του Πέραν (Σταυροδρομίου, τουρκικά Μπέιογλου -Beyoğlu) της Κωνσταντινούπολης, που κατοικούνταν παλαιότερα από Έλληνες και Αρμένιους.

Το όνομά της οφείλεται σε παλαιά θολωτή υδροδεξαμενή (ταξίμ) που είχε αναγείρει το 1731 ο Σουλτάνος Μαχμούτ Α'. Η υδροδεξαμενή αυτή μαζί με τους έναντι στρατώνες του πυροβολικού γκρεμίστηκαν αργότερα και στο χώρο αυτό μαζί με το έναντι Πεδίον του Άρεως (Ταλίμ-χανέ) διαμορφώθηκε σύγχρονο πάρκο με τη μεγάλη ομώνυμη πλατεία, αν και το επίσημο σήμερα όνομά της είναι «πλατεία ανεξαρτησίας», παραμένει όμως περισσότερο γνωστή με το όνομα της συνοικίας. Στο κέντρο της, δεσπόζει μεγάλο τετράπλευρο θολωτό μνημείο με τον ανδριάντα του Κεμάλ Ατατούρκ, που ανεγέρθηκε το 1928, και τον παρουσιάζει αφενός ν΄ αναλαμβάνει την επίθεση κατά των Ελλήνων το 1922, (βόρεια πλευρά), αφετέρου να προκηρύσσει τη Δημοκρατία της Τουρκίας το 1923 (νότια πλευρά).

Η σύγχρονη αυτή συνοικία αποτελείται από νέες πολυκατοικίες με μεγάλους πλέον δρόμους. Στη παλαιά συνοικία υπάρχουν ακόμα ο μεγάλος ορθόδοξος ναός της Αγίας Τριάδας, το «Ζάππειον Παρθεναγωγείον», θέατρα, κινηματογράφοι, και πολλά κέντρα διασκέδασης.

                                                                                                                                                      ΥΡΙΑΝΝΑ ΝΤΑΛΙΠΗ,ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ          

" Ο Δημοτικός Κήπος του Ταξιμιού είτανε κόσμος ολόκληρος. Για να μπεις πλήρωνες εισιτήριο, οι μεγάλοι ένα γρόσι, τα παιδιά μισό γρόσι, τα μωρά τίποτα. Τα όρια όμως ανάμεσα στις διάφορεςε ηλικίες δεν είτανε χαραγμένα πολύ καθαρά και γινόντανε, στην είσοδο, μεγάλες συζητήσεις με τους δημοτικούς υπαλλήλους για το τι έπρεπε να πληρώσει ο καθένας. Μόλις έμπαινες, αντίκρυζες τους φύλακες που φορούσανε στολή και κρατούσανε μεγάλες βίτσες. Γυρνούσανε παντού και παραμονεύανε τα παιδιά. Αν περπατούσες στα φυτεμένα μέρη, αν έκοβες λουλούδια ή κλαδία, σε κυνηγούσανε και σε δέρνανε με τη βίτσα. Το ζήτημα είτανε να μη σε πιάσουν, αν σ' έπιαναν, κανείς δε μπορούσε να γλυτώσει. Αριστερά καθώς έμπαινες, είταν η μεγάλη χαβούζα με τα κόκκινα ψάρια. Είχε και μικρότερες χαβούζες, άλλες με ψάρια και άλλες χωρίς. Είχε και βατράχους πλήθος, φωνακλάδες και αστείους. Δεξιά είτανε μια παράγκα που πουλούσε τσοκολάτες, κουφέτα, παστέλι, σιμίτια, φιστίκια, στραγάλια, κολοκυθόσπορους ψημένους και αλατισμένους και κορόμηλα πράσινα. Δέκα κορίμηλα μια δεκάρα, αν παζάρευες μπορεί να έπαιρνες και έντεκα, το βράδυ αρρωστούσες λιγάκι, μα άξιζε ο κόπος.

      Δεξιά κι αριστερά είταν οι επίσημοι περίπατοι του Κήπου, που έκαναν κύκλο και πήγαιναν προς τη μεγάλη πλατεία του κέντρου. Σ' αυτούς τους δρόμους είταν όλο ντντάδες, γκουβερνάντες και παιδιά φρόνιμα."

                                                                                                                                                                     Λεωνής, Γιώργος Θεοτοκάς

'' ''-Και που μένετε αν επιτρέπεται; ''

''-Στο ξενοδοχείο Ερεσίν, στο Ταξίμ'', συμπληρώνει την ενημέρωση η Μουράτογλου.

''-Άρα αποκλείεται να έχει έρθει μαζί σας,ούτε να μένει σε ξενοδοχείο μονολογεί ο μεσήλικας, πιο πολύ για να τ' ακούσει ο ίδιος, παρά εμείς. '' 

                                                                                                                        ''Παλιά, πολύ παλιά'' Πέτρος Μάρκαρης               

                                                                                                                                                                Τριανταφυλλίδου Δήμητρα  

"Παίρνω το δρόμο και ξεκινώ να πάω με τα πόδια προς το Ταξίμ. Θέλω πρώτα απ'όλα να δω τον κήπο του Ταξιμιού, όπου με πήγαιναν μικρή για τον καθημερινό περίπατό μου.Και δίπλα στον κήπο, ήταν η Μπέλλα Βίστα. Εκεί πηγαίναμε τ'απογέματα με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου να φάμε γερμανικό ψωμάκι, σαλάμι ουγγαρέζικο, γραβιέρα ελβετικιά, τσίρους φρεσκοψημένους στη χόβολη, και να πιούμε μπύρα μπαβαρέζικη. Από κει  φαίνουνταν ο Βόσπορος. Εκεί πηγαίναμε, όταν σκοτείνιαζε, να σεργιανίσουμε τον ντονανμά, τη φωταψία -την Ενετική γιορτή που οργάνωνε ο Σουλτάν Χαμίτ για να τιμήσει τον ερχομό του Κάιζερ στην Πόλη. Και γέμιζε τότε ο Βόσπορος από καϊκια στολισμένα με χρωματιστά φαναράκια, που άλλα παρασταίναν κύκνους και άλλα καλάθια με λουλούδια.

      Σαν έφτασα στη στροφή του δρόμου, στέκουμαι και δεν πιστεύω τα μάτια μου. Ύστερα από την κατάντια του Ίσιου Δρόμου, βρίσκουμαι ξαφνικά σε μιαν απέραντη πλατεία, που και η πιο σύγχρονη μεγαλούπολη θα τη ζήλευε. Μνήσθητί μου, Κύριε! Πρώτα απ'όλα, ο κήπος του Ταξιμιού δεν υπήρχε, ούτε η Μπέλλα Βίστα. Δεν ξέρω τι γκρεμίσανε, όμως ξέρω πως απ'την πλατεία φαίνεται κατευθείαν ο Βόσπορος. Θαύμα ομορφιάς, και ανοίχτηκαν δρόμοι, καινούριοι δρόμοι που οδηγούν στο Βόσπορο. Κοσμογονία. Η πλατεία είναι γεματη νησίδες και φωτεινές διαβάσεις και τροχονόμους, και πάνω σ'αυτήν πηγαινοέρχονται αυτοκίνητα και λεωφορεία προς όλες τις κατευθύνσεις. Τρελάθηκα."

                                                                                                                           Μαρία Ιορδανίδου, Στου κύκλου τα γυρίσματα

"Τα απογεύματα της Κυριακής είναι γεμάτο ανθρώπους και άμαξες κι όλος ο χαρούμενος κόσμος του Πέρα ξεχύνεται για να διασκορπιστεί στις υπαίθριες μπυραρίες,  τα καφενεία και τους τόπους αναψυχής... Ήταν το καφενείο Ὡραία Θέα"ένας χώρος όπου σύχναζε η αφρόκρεμα της κοινωνίας του Πέρα και σίγουρα αξίζει τη φήμη του, αφού από τους απέραντους κήπουςτου, που εκτείνονταν σαν τεράστιο παρτέρι πάνω στην κορυφή του Λόφου, έχεις απλωμένο μπροστά σου το μεγάλο μουσουλμανικό χωριό Φουντουκλί, το Βόσπορο γεμάτο πλοία, την ακτή της Ασίας σημαδεμένη με κήπους, μπαξέδες και χωριά, το Σκούταρι με τα λευκά τζαμιά που λαμποκοπούν στον ήλιο...Ένας πλούτος από χρώματα, πράσινες φυλλωσιές, γαλάζια θάλασσα και ουρανό, όλα λουσμένα στο φως, δημιουργώντας ένα τοπίο μεθυστικής ομορφιάς" .

                                                                                                                Edmondo de Amicis, Constantinople,1883