" Ωστόσο, μάθαμε με μεγάλη λύπη πως το κέντρο των ξακουστών παλιών βυζαντινών αγορών είχε καταρρεύσει, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές, καθώς και το θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων. Η μεγάλη κεντρική σκεπαστή αγορά πάντοτε θεωρούνταν ως το πιο ασφαλές μέρος στο οποίο μπορούσε κανείς να βρει καταφύγιο στην περίπτωση ενός σεισμού, γι' αυτό και οι ντόπιοι προσπάθησαν να φτάσουν σ' αυτό το σημείο, προκαλώντας γενική αναταραχή. Οι παλιοί τοίχοι υποχώρησαν με μεγάλο θόρυβο καθώς ο ογκώδης τρούλος κατέρρεε καταπλακώνοντας τους ανθρώπους που βρίσκονταν από κάτω."

                                                                                Ντορίνα Κλίφτον Νιβ, 26 χρόνια στην Κωνσταντινούπολη(1881-1907)

" Μίλησα για τις αγορές και θυμήθηκα το παζάρι του Μισιριού, το παζάρι των μπαχαρικών, καθώς το λένε ακόμη, και το απέραντο "τσαρσί" της Πόλης, αυτές τις πολυδαίδαλες στοές, τις στενόχωρες, όπου κάθε τετραγωνικό μέτρο κ' ένα φορτωμένο κάθε λογής πραμάτια μαγαζί κι όπου ο φιλόκερδος έμπορος της Ανατολής μένει πιστός στην ασάλευτή του παράδοση. Είν' ένας κόσμος που ζει στο μισόφωτο, καμπουριασμένος απάνω στην πραμάτια του, μια λιθογραφία που τη θαρρούσαμε πεθαμένη και που είναι πάντα μισοζώντανη, λησμονημένη, ανάμεσα στη φθορά και στην αφθαρσία. Ώρες κι ώρες πλανιέται ο ανέμελος περιδιαβαστής μέσα κει. Και σα φτάνει, τέλος, στο φως του ήλιου, η εντύπωσή του είν' ένα σύσμιχτο κατακάθι θολό και θαμπό, όπου αργοσαλεύουν λαϊκές φορεσιές και χαλιά με ακατανόητη επιμονή μπαλωμένα και λάμπες και κορνίζες πανάρχαιες και σκεύη του νοικοκυριού μεταχειρισμένα και μικρογραφίες περσιάνικες κι ιντιάνικες και κομμάτια ελεφαντοκόκαλο σκαλισμένα σε κάθε σχήμα, με κάθε σχέδιο, και στολίδια χρυσά, αστραφτερά, γιορντάνια της Ανατολής γεμάτα φλουριά,και βραχιόλια και σκουλαρίκια, και χράμια πολύχρωμα και λαγούτα πολυκαιρινά, και πιάνα ξεκούρντιστα, σαραβαλιασμένα, κι ό τι άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου, σα δεν έχει να συλλογιστεί τίποτε καλύτερο. Λόγος, για ν' αγοράσεις κάτι δε γίνεται φυσικά, αν δεν κατέχεις την υπομονή και την τέχνη να παζαρεύεις."

                                                                 Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος, Πολιτείες της Ανατολής, ταξίδια

"Κάθε καρυδιάς καρύδι. Γυναίκες με μακριά παλτά που φτάνουν ως τον αστράγαλο και μαντίλες που φτάνουν ως τα φρύδια, τουρίστριες με σορτσάκια και έκφραση χαζοχαρούμενη, στρατιές ανδρών, άλλοι με γραβάτα, άλλοι με μπουφά και άλλοι με γενειάδα και σκούφο... Πωλητές και καταστηματάρχες, που τρέχουν και σε βουτάνε από το μανίκι. Και εμπορεύματα αραδιασμένα παντού:σε ράφια, σε ντάνες, ψηλά και χαμηλά, μέσα και έξω από τα μαγαζιά, σκορπισμένα στις βιτρίνες, στοιβαγμένα στο οδόστρωμα ή κρεμασμένα από τους τοίχους σαν αρμαθιές ή σα σφαχτάρια. ... Τα μαγαζιά είναι φύρδην μίγδην με ό,τι χωράει ο νους σου:τρία κοσμηματοπωλεία στη σειρά και δίπλα ένα μαγαζί που πουλάει κεραμικά και πιάτα τοίχου με αραβική γραφή. Το διπλανό του έχει μακό μπλουζάκια, πουκαμίσες και κελεμπίες αρκετές για να ντύσουν όλη τη δύναμη του ΝΑΤΟ στη Βοσνία και το Κόσοβο, ενώ το επόμενο είναι ένα κατάστημα γυαλικών, με ποτήρια νερού, τσαγιού και κρασιού, καράφες παντός είδους, αλλά και κολιέδες και χάντρες."

                                                                                                                  Πέτρος Μάρκαρης, Παλιά, πολύ παλιά