" Να, αριστερά μου, το Βυζάντιο κατάχλωρο, με τις βρύσες και τα παλάτια του, τις μαρμαρένιες σκάλες και τις καμαρωτές πόρτες. Μου φαίνεται παλάτι των παραμυθιών, βαρυσκεπασμένο με μυστήριο, κατοικημένο από άυλα πνεύματα, από ίσκιους βασιλέων και αρχομανών κακουργήματα, και δοξασμένων στρατηγών θριάμβους, που δεν ημπορούν να τα διώξουν από εκεί οι αιώνες, ούτε το βροντερό σφύριγμα του σιδερόδρομου του Σερκετζή."

                                                                                                    Ανδρέας Καρκαβίτσας, Ταξίδια στον Πόντο, την Πόλη, τη Σμύρνη

" Στις 6 του Δεκέμβρη 1870 έγιναν τα εγκαίνια της σιδηροδρομικής συγκοινωνίας του Μακροχωριού με το Σιρκετζί της πρωτεύουσας σε 36 λεπτά και θυμάμαι πως κάθε τόσο έφερναν καινούρια βαγόνια με αφάνταστα κομφόρ για την εποχή και εντελώς ευρωπαϊκή πολυτέλεια.

      Με το τραίνο αυτό με συχνότατες διαδρομές και αυστηρό δρομολόγιο πήγαιναν οι άνδρες στις δουλειές τους, οι γυναίκες στα καταστήματα στην Πόλη και το Πέραν για τα ψώνια και τα λούσα τους, τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, στα σχολεία του Πέραν:Ζάππειο, Ζωγράφειο, Λύκειο Χατζηχρήστου και του Φαναριού:Μεγάλη του Γένους Σχολή, Ιωακείμειο..."

                                                                                                              Ελένη Χαλκούση, Πόλη αγάπη μου