"Μερικές εκατοντάδες μέτρα αφότου περάσουμε τα Θεραπειά, η βοσπορινή ακτή σχηματίζει γωνία, δημιουργώντας μέγα ή βαθύ κόλπο. Οι Τούρκοι τον αποκαλούν Μπουγιούκντερε, όνομα που έλαβε και το χωριό που σχηματίστηκε στην παραλία. Οι Ρωμιοί, μεταφράζοντάς το, ονόμασαν το προάστιο Βαθυρρύακα.

Ο Εβλιγιά Τσελεμπή μας παραδίδει ότι τα χίλια σπιτάκια του χωριού συγκροτούσαν μια γειτονιά μουσουλμάνων κι επτά γειτονιές άπιστων ψαράδων, βαρκάρηδων και κηπουρών, Ρωμιών κι Αρμένηδων.

Ο Θεόφιλος Γκωτιέ, επισκέπτης του χωριού στα 1852, το χαρακτηρίζει ως "ένα από τα πιο μαγευτικά θλέρετρα που υπάρχουν στον κόσμο".

Οι θερινές πρεσβείες της Ρωσίας και της Ισπανίας και οι βίλες οι χτισμένες από την αφρόκρεμα των Κωνσταντινουπολιτών είναι σήματα κατατεθέντα του Μπουγιούκντερε. Εκλεκτός τόπος ανάπαυσης και διακοπών, ήταν μέχρι τα πρόσφατα χρόνια ένα από τα προνομιούχα μέρη όπου πήγαιναν για "αλλαή" οι Πολίτες. Αξιοπερίεργο είναι ότι σε αυτό το αριστοκρατικό προάστιο από τα πολύ παλιά χρόνια υπήρχε ένας μεγάλος καταυλισμός τσιγγάνων."

                                                                                                                                                           Θρασύβουλος Παπαστρατής, Γειτονιές του Βοσπόρου

"Η Κωνσταντινούπολη εκείνη την εποχή ήταν ένα χαρμάνι από διάφορες πολιτείες, προάστια και χωριά, σκορπισμένα πάνω στα παράλια της Μικράς Ασίας και της Ευρώπης. Και η κάθε πολιτεία, το κάθε προάστιο, το κάθε χωριό είχε τον τοπικό του χαρακτήρα, τα ήθη και τα έθιμα του πληθυσμ ού που πλειοψηφούσε. Την ευρωπαϊκή όχθη του Βοσπόρου την κατοικούσαν περισσότερο Έλληνες και γενικά Ευρωπαίοι -το Μέγα Ρεύμα, το Μπουγιούκ-Ντερέ, τα Θεραπειά,όλα εκείνα τα προάστια θυμίζανε Ευρώπη. Η ασιατική όχθη ήτανε Ανατολή. Εκεί έβγαινε το νταούλι για να θυμίσερι στους πιστούς πως ήταν ραμαζάνι. Εκεί ο μουεζίνης τρεις φορές τη μέρα διαλαλούσε ταχτικά πως ένας είναι ο Αλλάχ, και ο Μωάμεθ ο προφήτης του Αλλάχ. Και στην απέναντι όχθη, σαν έφτανε αυτός ο αντίλαλος, έφτανε σαν παραμυθένια φωνή από έναν άλλο κόσμο."

                                                                                                                                                                     Μαρία Ιορδανίδου, Λωξάντρα

"Πλησίαζε τώρα να βασιλέψει ο ήλιος κ'η Ερμιόνη δηλώνει την επιθυμία της να γυρίσουνε πίσω. Ο σύντροφός της που δεν μπορεί να της αρνηθεί τίποτα, υπακούει τυφλά και παρά τη θέλησή του. Μπαίνουνε στη βάρκα πάλι κι ο βαρκάρης αρχίζει να λάμνει. Πλησιάζουνε στο Γενί Μαχαλά. Η ώρα είναι 6 μ.μ. Σφύριγμα παποριού ακούεται κι αντηχεί βαθύτερα στην καρδιά της νέας κόρης. Είναι παπόρι, που έρχεται απ'την Πόλη, πλησιάζει αυτό τώρα τη σκάλα του Μπουγιούκτερε και είναι η ώρα που ερχότανε ο καλός της κάθε βράδυ. Στρέφει προς τα εκεί τα κιάλια της και παρατηρεί ανήσυχα τους επιβάτες που βγήκανε στη σκάλα του Μπουγιούκτερε. Τίποτα! Τίποτα! Εκείνος δε φάνηκε να βγαίνει απ'το συνηθισμένο του παπορι. Το μέτωπό της γίνεται σκοτεινότερο κ'η μαλαγχολία της βαθύτερη."

                                                                                                                                                                     Τυμφρηστός, Η Ωραία του Πέραν