" Τα καϊκια μας μετέφεραν μέσω του Βοσπόρου στο ανάκτορο του Μπεϊλέρμπεϊ. Το ανάκτορο είχε θλιβερή εικόνα εγκατάλειψης όταν το επισκεφτήκαμε, γιατί είχε παραμείνει ακατοίκητο επί χρόνια. Οι όμορφοι κήποι ήταν απεριποίητοι και τα σημάδια της παρακμής ήταν φανερά παντού.

     Το ανάκτορο του Μπεϊλέρμπεϊ συνδέεται μ' ένα προαίσθημα του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ το οποίο μπορεί να λεχθεί ότι αποδείχθηκε αληθινό. Έχτισε αυτό το ανάκτορο για θερινή διαμονή, αλλά τη στιγμή που ετοιμαζόταν να μπει σ' αυτο, κατά την πρώτη επίσκεψή του, έγδαρε το πόδι του σε μια ψάθα και αρνήθηκε να μπει λέγοντας ότι το συμβάν αποτελούσε κακό οιωνό. Ο σουλτάνοε δεν γνώριζε τότε ότι θαερχόταν στιγμή κατά την οποία θα ήταν υποχρεωμένος να μπει στο ανάκτορο ενάντια στη θέλησή του, για να περάσει εκεί τα τελευταία χρόνια του και να πεθάνει σ' αυτό ως έκπτωτος μονάρχης και ως κρατούμενος."

                                                            Ντορίνα Κλίφτον Νιβ, 26 χρόνια στην Κωνσταντινούπολη (1881-1907)

" Ο δόκτωρ Φερχάν είχε σχέδια να με περάσει "Άσια ταραφαντάν"και συγκεκριμένα στο Μπεϊλέρμπεϊ, στη ρίζα σχεδόν των πυλώνων της πρώτης κρεμαστής γέφυρας, για φαγητό. Ήταν η ώρα που οι φωτισμοί της γέφυρας -στο πράσινο, το κατακόκκινο, το μοβ και το γαλάζιο- προσπαθούν ν' αποθεώσουν ακόμα και τα απειροελάχιστα ίχνη δέους για τη "Βασιλεύουσα".

                                                                                                    Γιάννης Ξανθούλης, Κωνσταντινούπολη. Των ασεβών μου φόβων