'' Αυτή η όμορφη πλατεία είναι ο αρχαίος Ιππόδρομος,εδώ βλέπετε το λάκκο με τα φίδια,πηγαίνοντας τους σε μία στρογγυλή περίφραξη από σιδερένια κάγκελα.Αυτή η στριφτή κολόνα που βγαίνει μέσα από το λάκκο είναι το αφιέρωμα που κάνανε στους Δελφούς οι Έλληνες όταν νίκησαν τους Πέρσες στις Πλαταιές.Τρία φίδια που κρατούσαν ένα χρυσό τρίποδα μ'ένα χρυσό βάζο.Εδώ την έφερε ο Μέγας Κωνσταντίνος.Βρίσκεται πολλά χρόνια μέσα σε αυτό τον λάκκο, γιατί όσο περνάει ο καιρός,τόσο ανεβαίνει η στάθμη του εδάφους.Τα χρυσαφικά τα κλέψανε από πολύ παλιά και η ίδια η κολόνα κατάντησε έτσι, γιατί και οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι την είχαν για κατασκεύασμα του διαβόλου και προσπάθησαν να το την καταστρέψουν.Ο Ιππόδρομος, βυζαντινή εποχή, ήταν το κέντρο της ζωής της Πόλης και φυσικά ήταν διακοσμημένος με ό,τι πιο πολύτιμο υπήρχε σ'ολόκληρη την αυτοκρατορία,όπως ο οβελίσκος που τον φέρανε από την Αίγυπτο.Κάποτε εδώ υπήρχαν τέσσερα μπρούτζινα άλογα που βρίσκονται τώρα στην Βενετία,στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου, όπου τα άρπαξαν οι Ενετοί,όταν το 1204 οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη.'' 

Από το βιβλίο ''Το ασημένιο μενταγιόν '' της Κίρα Σίνου (Κ.15,σελ.88)

Μαρία Κοσιώρη και Σταυρούλα Μπάλτσα 

                                                                                                                                                            ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ 

     Ο Ιππόδρομος της Κωσταντινούπολης ήταν χώρος δημόσιας ψυχαγωγίας που προοριζόταν για ιπποδρομίες και αρματοδρομίες, αποκτώντας παράλληλα θεσμικές και πολιτικές διαστάσεις. Σήμερα, στη θέση του βρίσκεται η πλατεία Σουλτάν Αχμέτ και διασώζονται μόνο θραύσματα του αρχικού συγκροτήματος.

   Ο Ιππόδρομος προηγείται χρονικά της Κωνσταντινούπολης και υπήρξε κληροδότημα του Σεπτίμιου Σεβήρου, πιθανώς σε χρήση ήδη από το 2ο αιώνα. Κατά την αυτοκρατορία του Μεγάλου Κωνσταντίνου επεκτάθηκε και ολοκληρώθηκε το 303 με την προσθήκη της σφενδόνης που αποτελούσε το νοτιοδυτικό ημικυκλικό άκρο του. Μετατρέποντας την Κωνσταντινούπολη σε πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, ο Κωνσταντίνος διαμόρφωσε ένα μνημειακό σύνολο ανεξάρτητων αλλά αλληλοσυνδεόμενων δημόσιων χώρων, μέρος του οποίου ήταν και ο Ιππόδρομος. Την ίδια εποχή ξεκίνησε και η συστηματική διακόσμηση του χώρου, η οποία συνεχίστηκε από τους επόμενους αυτοκράτορες, Κωνστάντιο, Θεοδόσιο Α', Αρκάδιο και Θεοδόσιο Β' με μεταφορά πολύτιμων γλυπτών.

    Σε ιδεολογικό επίπεδο, ο Ιππόδρομος, όπως και άλλοι δημόσιοι χώροι της βυζαντινής Κωνσταντινούπολης, ενίσχυαν το αίσθημα του δεσμού με την πόλη της Ρώμης, λειτουργώντας παράλληλα ως πολιτικός θεσμός, συμβάλλοντας εν γένει στη θριαμβική αυτοκρατορική ιδεολογία. Αποτελούσε τον τόπο όπου παρουσιάζονταν οι νέοι αυτοκράτορες ή έρχονταν σε επαφή με το λαό στα πλαίσια εορταστικών εκδηλώσεων, ενώ εκεί πραγματοποιούνταν ακόμα σημαντικές εκτελέσεις. Μέσα από τα αγωνίσματα του Ιπποδρόμου και τη λαϊκή συμμετοχή, δημιουργήθηκαν φατρίες (δήμοι) καταλαμβάνοντας ξεχωριστές κερκίδες επί της δυτικής πτέρυγας του ιπποδρόμου και απέναντι από το Κάθισμα του αυτοκράτορα. Σταδιακά απέκτησαν χαρακτηριστικά πολιτικών ή θρησκευτικών παρατάξεων, μέσα από τις οποίες ο Ιππόδρομος εξελίχθηκε σε τόπο δημόσιας έκφρασης.

    Πριν από κάθε αρματοδρομία χρειάζονταν δύο μέρες προετοιμασίας. Πρώτα έπρεπε να πάρει άδεια ο διοργανωτής των αγώνων από των αυτοκράτορα. Έτσι οι διοργανωτές ξόδευαν μία ολόκληρη μέρα για αυτό. Την επόμενη μέρα έκαναν ανακοινώσεις για να λάβουν γνώση οι θεατές και να μαζευτούν στον ιππόδρομο. Ύστερα έλεγχαν τους στάβλους, τα άλογα και τα άρματα. Τέλος χαιρετούσαν τους αντιπάλους τους και τους εύχονταν καλή τύχη. Την τρίτη ημέρα τελούνταν οι αγώνες. Ο αυτοκράτορας πήγαινε στον ιππόδρομο και αφού γινόταν η τελετή έναρξης έδινε το σύνθημα για να ξεκινήσουν οι αγώνες. Άνοιγαν οι θύρες και έμπαιναν στην αρένα τα τέσσερα πρώτα άρματα, τα οποία είχαν επιλεχθεί από κλήρωση.

                                                                                                                                                                                                                                                                                    Παπαζήση Έφη

"Η Κωνσταντίνου Πόλη αιώνες τώρα έμενε άθικτη, σύμβολο δύναμης και πλούτου. Όσο πλησίαζαν, τόσο παρατηρούσε εκστατικά τη θωριά της, με τους φανταστικούς θόλους, τα αετώματα, τις χρωματιστές αψίδες και τις κεραμοσκεπές από τις στοές του Ιερού Παλατιού, την Αγια -Σοφιά να υψώνεται ανάμεσα σε μεγάλα κτίρια, και κήπους με συστάδες δένδρων να απλώνονται μέχρι τα θαλάσσια τείχη. Η λέμβος κοντοζύγωνε στο ακρωτήρι του Ιερού Παλατιού και αμέσως ξεχώρισαν τον πελώριο κυρτό τοίχο του ιππόδρομου, πάνω από τον έξοχο αυτοκρατορικό λιμένα. Πιο πέρα ο τουμπές της εκκλησίας του Σέργιου και Βάκχου, σε μια συνοικία με αρχοντικά. Αφού πέρασαν το λιμάνι του Βουκολέοντος, τώρα έπλεαν κατά μήκος του θαλάσσιου τείχους, με τους αραιούς πύργους και τα τεχνητά μικρά λιμάνια, όπου γύρω τους υπήρχε πλήθος από πυκνοχτισμένα σπίτια, και πέρα πιο βαθιά σχηματιζόταν μια μικρή κοιλάδα, στο ποτάμι του Λύκου, όπου υπήρχαν περιβόλια με οπωροφόρα δέντρα. Ακόμα πιο δυτικά, το τοπίο γινόταν ομαλό, όπου και ορθώνονταν τα χερσαία απόρθητα τείχη ενώ κατέβαιναν προς τη θάλασσα.

                                                                                                                       Πασχάλης Λαμπαρδής, Η Κοιλάδα των Σπαθιών

"Φτάσαμε στην πλατεία και κατεβήκαμε απ'τ'αμάξι. Ο περίπατος ανάμεσα στην Αγία Σοφία και το Μπλε Τζαμί προκαλούσε ανάμεικτα συναισθήματα. Ήταν σαν ένα ταξίδι στο χρόνο.... Πήρα ένα σακουλάκι κάστανα απ'τον πλανόδιο πωλητή που στεκόταν δίπλα απ'τον τοίχο της αυλής της Αγίας Σοφίας. Προσπαθήσαμε να τα φάμε ενώ ακόμη μας έκαιγαν το στόμα.

"Θα ξέρετε ότι εδώ βρισκόταν ο περίφημος βυζαντινός ιππόδρομος"είπε ύστερα από λίγο.

"Το γνωρίζω"είπα.

"Οι στασιαστές της Στάσης του Νίκα είχαν κάψει και την Αγία Σοφία. Γνωρίζετε κι αυτό εκεί το κτίριο;"

"Μάλιστα. Το Παλάτι του Νταμάτ Ιμπραήμ Πασά. Τώρα πια λειτουργεί ως μουσείο῾

"Γνωρίζετε επίσης ότι ο άτυχος βεζύρης του σουλτάνου Σουλεϊμάν του Νομομαθή είχε στήσει σ'αυτήν την πλατεία τρια αγάλματα;"

Όχι! "είπα δίχως να κρύψω την απορία μου. "Απ'όσο ξέρω ο ισλαμισμός απαγορεύει τα αγάλματα.

 Σωστά,. Όμως ο βεζύρης πίστευε τόσο πολύ στη δύναμή του ώστε έστησε πάνω σε τρεις κολόνες τα μπρούτζινα αγάλματα της Άρτεμης, του Ηρακλή και του Απόλλωνα. Οι έγκυες γυναίκες της Πόλης έρχονταν να κάνουν τάμα κάτω από το άγαλμα της Άρτεμης, ώστε τα παιδιά τους να γίνουν δυνατά και όμορφα όπως εκείνη.

Τι έγιναν αυτά τα αγάλαματα;"

"Μετά τη δολοφονία του βεζύρη, που έγινε κατόπιν εντολής του σουλτάνου, το πλήθος γκρέμισε και κατέστρεψε τα αγάλματα. Μερικοί ισχυρίστηκαν ότι ο Ιμπραήμ πασάς ήταν ειδωλολάτρης. Έτσι είναι η ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο ένας χτίζει, ο άλλος γκρεμίζει. Ο αγώνας διεξαγόταν μεταξύ αυτών των δύο δυνάμεων.῾.

Η ιστορία τόσων αιώνων που είχαν αυτοί οι δυο μεγαλοπρεπείς ναοί της Ορθοδοξίας και του Ισλαμισμού, μαζί με τα όσα δραματικά είχαν συμβεί σ'αυτήν την πλατεία, δημιουργούσαν ένα υποβλητικό κλίμα.Το δέος γινόταν εντονότερο τα βράδια όταν αποσύρονταν τα τουριστικά λεωφορεία και ο κόσμος, και στην πλατεία δεν έμενε πλέον κανένα σημάδι από τον σύγχρονο κόσμο."

                                                                                                                                                                                      Ζουλφί Λιβανελί, Σερενάτα